In een eerdere bijdrage heb ik gesproken over ‘taak volbrengen en spelen’ binnen het volleybalspel. Het is evident dat spelers handig zijn met de bal om hun kans af te wachten en op de rally durven te spelen. Servië en Frankrijk zijn daar meesters in. De combinatie tussen handig zijn op de juiste momenten, afgewisseld met veel kracht is een lust voor het oog om te zien.

Op zondag 5 januari speelden zij tegen elkaar in de Max-Schmeling Halle in Berlijn. Een goed gevulde hal (4000 toeschouwers) met vele Fransen en Serviërs op de tribune ontspon zich een fascinerend volleybalgevecht. Rally’s van 3-4 minuten met alleen maar ‘pielen’, shotje hier, shotje daar. Bal via blok heen en weer, maar nooit de intentie om direct te scoren omdat dat onmogelijk was. Volhouden was het motto en wachten op die ene kans dat je de andere kant hebt ‘uitgespeeld’.

Met name Uros Kovacevic, de linkshandige balkunstenaar van Servië en Earvin N’Gapeth, de veel besproken Franse passer/loper, zijn hier meesters in. Zelfs de bonkige midspelers Nicolas LeGoff (206 cm) en Marko Podrascanin (203 cm) zijn snel, wendbaar en handig met de bal en komen tot beweeglijke verdedigende acties.
Vanaf de servicelijn de ene keer dodelijk hard en de andere keer een bekeken shotje, het is een lust voor het oog. Het is jongleren. Slovenië en Bulgarije doen daar vrolijk aan mee. Het is niet voor niets dat drie van deze vier ploegen in de halve finale zijn gekomen. Van Duitsland weten we dat ze thuis altijd goed voor de dag komen, maar is meer gericht op kracht dan op speelsheid.

Op deze ontwikkeling ligt het Nederlandse mannenvolleybal ogenschijnlijk achter op de rest van Europa. Grote vraag is waar de keuzeheren van de jongsten op Papendal en bij de clubs op selecteren en opleiden. Ik pleit voor ‘spelend en taak volbrengend, opleiden, waarbij het durven uitstellen en het wachten op je beste kans het mannenvolleybal weer aantrekkelijk  maakt.

Eric Maan
Trainer/Coach Heren 2